REGRESJA I PROGRESJA W RELACJI INTYMNEJ

Tytuł brzmi tajemniczo dla niektórych z Was, dlatego szybko wyjaśniam. Wczytuję się teraz w książkę „Związek dwojga. Psychoanaliza pary” Jürga Willi – bestseller, który sprzedał się w kilkuset tysiącach egzemplarzy i był tłumaczony na 10 języków. Autor analizuje nieświadome gry pomiędzy partnerami – tzw. koluzje. Różne kombinacje naszych tendencji regresywnych (cofających nas do postawy dziecięcej – czyli biorącej, oczekującej opieki i wsparcia, bycia blisko, wręcz symbiozy) oraz tendencji progresywnych (takich, które szukają niezależności, samodzielności, dorosłości, autonomii, odrębności). Fascynująca lektura, którą polecam wszystkim, którzy borykają się z problemami własnego stylu przywiązania:

  • powtarzających się sytuacji zranienia poprzez odrzucenie, zdradę, dystans partnera, emocjonalną niedostępność partnera
  • uczucia przyduszenia, lęku w sytuacji zbliżenia i unikania relacji bezpiecznych i stabilnych, brak umiejętności „wytrzymania” w relacjach długodystansowych.

Dynamiki zbliżania się i zależności versus ucieczki i niezależności dotyczą wszystkich relacji (niezależnie od płci i tożsamości płciowej).

„Małżeństwo charakteryzuje wiele psychologicznych zbieżności z wczesnodziecięcym związkiem rodzice-dziecko, który przecież kształtuje je w istotny sposób. W pierwszych miesiącach i latach życia dziecko poznaje podstawy głębokich międzyludzkich relacji, stykając się z niewielkim kręgiem łatwo rozpoznawalnych ludzi – z rodziną. Wraz z zawarciem małżeństwa nie w pełni jeszcze dorośli, wstępują zazwyczajw podobny układ relacji, jednak z innej pozycji. Stąd tak wiele w związku małżeńskim ambiwalencji, z jednej strony regresja i dziecinna potrzeba nadrobienia braków, z drugiej rozwój w kierunku zachowań 'dorosłych’.

W intymnym związku para dysponuje całą gamą możliwych regresywnych i progresywnych zachowań. Żaden inny związek ludzki nie zbliża się tak bardzo do wczesnodziecięcej zażyłości rodziców i dziecka. Żaden nie dostarcza tak pełnego zaspokojenia elementarnych potrzeb jedności z drugim człowiekiem, należenia do siebie nawzajem, troski i opieki, obrony, bezpieczeństwa i zależności. Sposób zachowania dwojga zakochanych pod wieloma względami przypomina zachowanie matki wobec niemowlęcia: trzymają się w ramionach, głaszczą i dotykają nawzajem, patrzą sobie głęboko w oczy, uśmiechają się do siebie, ściskają i obejmują sie mocno, pieszczą, żartują i całują. Również ich mowa ulega często regresji do prewerbalnych dźwięków i wczesnodziecięcych sposobów wyrażania się.

Z drugiej strony, właściwie żaden inny związek nie wymaga tak wielkiego poczucia tożsamości, stabilności, autonomii i dojrzałości, jak intymny, pełny i zobowiązujący związek dwojga osób. Partnerzy oczekują od siebie głębokiego zrozumienia i rzeczywistego poparcia własnego rozwoju. Szukanie rozwiązań dla stojących przed nimi wielu problemów wymaga kompetencji i odwagi, i to właśnie u partnera szuka się pomocy.

W zdrowym związku partnerzy odnoszą korzyść z płynnej równowagi między zachowaniami progresywnymi i regresywnymi każdego z nich. Raz jednojak dziecko wypłakuje się w rękaw drugiemu, które pociesza je niczym matka, to znów drugie, czując się bezradnym, szuka rady i pomocy u pierwszego. A ponieważ każde może liczyć na podtrzymujące zachowanie partnera, łatwiej jest pozwolić sobie na zachowania regresywne bez lęku przed społeczną dezaprobatą. Z drugiej strony, radzenie sobie w roli udzielającego pomocy podnosi poczucie własnej wartości. Naprzemienne wspieranie i otrzymywanie wsparcia przynosi partnerom wiele zadowolenia i stanowi istotną motywację łączenia się w pary”.

Cytat z w/w książki. Będę wracać do tej pozycji w moich postach.

Zdjęcia: Oliver Sjöström, Chewy, Jordan Bauer (unsplash)

PROBLEMY FINANSOWE W RELACJI INTYMNEJ

„Budżet rodzinny jest sferą, w której – ze względu na zainteresowanie obojga małżonków stabilnością finansową – należałoby oczekiwać ich zgodnej współpracy. Można by wyobrazić sobie, że ustalanie budżetu, poprzez konieczność wspólnej pracy, łączenie środków niezbędnych dla zapewnienia podstaw bytu rodziny i korzystanie z owoców trudów obojga małżonków przyczynia się do zacieśnienia więzi między nimi. jednak i tutaj to, co powinno ich łączyć, często zaczyna ich dzielić.

Kiedy przyjrzymy się sposobom wydawania pieniędzy przez małżonków, widzimy, jak często dochodzą tu znowu do głosu: poczucie posiadania do tego specjalnych uprawnień, przewrażliwienie na punkcie sprawiedliwości, kontrolowanie i rywalizacja, a także inne znaczenia symboliczne, które niweczą możliwość zgodnego współdziałania. Wiele małżeństw spędza długie godziny na szczegółowym układaniu budżetu po to tylko, by później odkryć, że jedno z małżonków przepuściło znaczną część pieniędzy! Zrozumiałe jest, że wówczas drugie z nich reaguje konsternacją i oburzeniem. do takich sytuacji dochodzi wtedy, kiedy jedno z partnerów – zwykle to, które dostarcza większej części dochodów – stara się kontrolować drugie, wydzielając mu fundusze, na co to drugie reaguje rozrzutnością.

Innego rodzaju problemy wyłaniają się, kiedy żadne z małżonków nie ma głowy do interesów. Zarządzanie rodzinnymi finansami podobne jest do prowadzenia małego przedsiębiorstwa, a partnerzy muszą ze sobą ściśle współpracować, żeby zrobić rozsądny bilans wpływów i wydatków. Muszą sporządzić listę wydatków na niezbędne potrzeby życiowe rodziny i wspólnie zdecydować, na co przeznaczyć pozostałą nadwyżkę – na rozrywkę, wypoczynek czy wakacje – a ile zaoszczędzić.

Niestety, sposoby zagospodarowania ową nadwyżką często przeradzają się w swoistą grę opartą na regule 'piękne za nadobne’, które nadwyręża budżet rodzinny. Hartret zapisała się na kosztowny kurs sztuk pięknych, więc Len odpłacił jej, zamawiając sobie skrzynkę dziesięcioletniej szkockiej whisky.

Małżonkowie muszą uświadomić sobie, że niekiedy wykorzystują wspólny budżet i własne wydatki do wzajemnych działań restrykcyjnych, do robienia sobie na złości do karania jedno drugiego. Odkrycie znaczeń kryjących się za ich walką o dominację finansową, a mianowicie wyobrażeń o przestępstwie i karze, wymaga zastosowania wielu technik (…)

(…) [przykładowe tematy w tej sferze]

– Małżonek/ małżonka wydaje za dużo pieniędzy.

– Małżonek/ małżonka nie może wydawać pieniędzy.

– Małżonek/ małżonka nie jest zadowolony z moich wydatków.

– Nie mamy żadnego planu wydatków miesięcznych.

– Nie możemy się zgodzić w sprawie oszczędzania.

– Tam, gdzie chodzi o pieniądze, nie możemy się porozumieć.

– Partner/ partnerka ukrywa przede mną, że ma długi albo na co wydaje pieniądze.

– Nie możemy się porozumieć w sprawie priorytetowych wydatków.

– Nie ponosimy żadnej odpowiedzialności za wydatki.”

„Miłość nie wystarczy. jak rozwiązywać nieporozumienie i konflikty małżeńskie” – Aaron T. Beck

Zdjęcie: Tabitha Turner, unsplash com.

PROBLEMY W ZWIĄZKU

CZY ZNOWU CZUJESZ NADCHODZĄCE ROZSTANIE…?

Sprawdź, czy któreś z poniższych zdań rezonuje z Tobą:

Tato, tak wcześnie odszedłeś z tego świata…

Tato, dlaczego zostawiłeś Mamę?

Tato, jak mogłeś to znosić i nie rozstałeś się z Mamą dla swojego dobra?

Tato, dlaczego zakochałeś się w innej kobiecie i nas zostawiłeś?

Mamo, dlaczego nigdy nie odeszłaś i zostałaś w tej trudnej relacji?

Mamo, jak mogłaś to znosić?

Mamo, tak szybko zostawiłaś Tatę samego na tym świecie…

Mamo, dlaczego wybrałaś nową rodzinę?

Jeśli któreś z tych zdań coś w Tobie budzi i jednocześnie czujesz niedopełnienie w obszarze swoich obecnych relacji intymnych, zachęcam Cię do pracy w obszarze rodowym poprzez ustawienia.

Twoi Rodzice i pole Przodkiń i Przodków niosą wiele historii (Ustawienia indywidualne mogą pomóc). Urwane, nagle przerwane relacje, wczesne śmierci, długie wdowieństwo i bolesna samotność, niezgoda na długo trwające nieszczęśliwe małżeństwo Rodziców u dzieci, zdrady i rozstania Rodziców i powiązane z tymi obszarami dynamiki – mogą się wiązać z Twoimi trudnościami relacyjnymi.

A jedno i drugie często wynikać może z:

– bolesnych tragedii przodkiń i przodków z dalszych pokoleń

– historii z pamięci Twojej Duszy, które potrzebują ukojenia.

CELE SAMOUZDRAWIANIA

To są tematy ważne, trudne, bolesne, ale warte zgłębiania i uzdrawiania dla budowania i odzyskiwania:

– własnej elastyczności wyboru w obszarze związków

– wolności i gotowości do bliskości

– uczucia, że mogę wszystko, czego pragnie moje serce, a miłość dobra i spokojna jest dla mnie możliwa

– wyboru adekwatnego do tu i teraz, bez filtrów z dawnych historii w naszym polu, z miejsca serca mocy, nie „ciała bolesnego”.

Zdjęcia: Priscilla du Preez, Aaron Andrew Ang, Danie Franco (unsplash.com)

POWIEDZ MI, CO WIDZISZ NA MÓJ TEMAT? – ZAUFANIE DO SIEBIE

(przypomnienie tego, co wiesz)

Często słyszałam to pytanie w rozmowie przed lub po Bodyworku, który kiedyś wykonywałam w gabinecie: „a co Ty widzisz?”. Gdy tych pytań jest więcej niż zwykle, wtedy najczęściej odpowiadam „a Ty? co Ty widzisz?”. I wtedy okazuje się, że mój Klient widzi ogrom rzeczy, ale im nie dowierza.

I tak myślę, że jedną z podstawowych iluzji na drodze do własnej mocy jest przekonanie, że ktoś lub coś jest Ci niezbędne na zawsze w drodze do celu.

Czuję to tak, że niezależnie od tego, czy szukasz szerszej świadomości, tej jedynej prawdy czy szczęścia, jest wiele dróg i wiele sposobów.

Dla wielu osób metody, ludzie, książki to pomocnicy na dany etap. Są też osoby, które w danym życiu potrzebują jednej metody, żeby nie zgubić się w gąszczu wielości.

Nie mniej, dobry przewodnik na Twojej drodze to ten, który otwiera Ci drzwi do samodzielności.

Można spotkać na swojej drodze wiele osób, które mogą mieć większe doświadczenie od Ciebie, większą wiedzę i spojrzenie z większej ilości perspektyw. Są też istoty z innych wymiarów, które widzą i wiedzą/pamiętają więcej.

ZAUFANIE DO SIEBIE

Ale jeśli zapomnisz, że nikt i nic nie jest Ci KONIECZNE NA ZAWSZE I NIEZBĘDNE, żeby iść swoją drogą, możesz utknąć z ograniczającą iluzją, która odbierze Ci moc, wolność. Stracisz poczucie, że jesteś w stanie zobaczyć i czuć samodzielnie, żeby iść bardziej świadomie do przodu. Stracisz wzrok. I ja tam byłam. Bez wzroku i wiary w to, że widzę, przez wiele lat.

Jest takie powiedzenie bodajże w buddyzmie (choć nie pamiętam źródła) – „jeśli spotkasz na swojej drodze do oświecenia Buddę, który stanie ci na drodze, zabij go”.

PRZEWODNIK TO TYLKO DROGA DO TWOJEGO CELU

Mistrzowie, Przewodnicy światła w ciałach ludzi i w wersji eterycznych wizji (nieważne czy w Kronikach Akaszy, samotnej medytacji czy w trakcie spontanicznego odczucia przy obieraniu ziemniaków), to tylko palce wskazujące kolejny krok i potencjały do wyboru przez Ciebie. Palec wskazuje cel, ale sam nie jest celem. Wszystko, co wygląda jak jedyny cel lub jedyną drogę, najlepsza metodę, gwarant prawdy albo tak jest sprzedawane – jest potencjalną pułapką, zatrzymuje w drodze do szerokiego doświadczania.

Z abstrakcyjnego punktu widzenia…

Można powiedzieć, że na jakimś poziomie (poza linearnym czasem i rzeczywistością 3d) wszystko jest jednym, wszystko jest połączone, wszystko jest współzależne. A spotkanie z tym, co na zewnątrz jest spotkaniem z sobą samym_samą. To jest bardzo abstrakcyjne w porównaniu do doświadczenia naszego wymiaru. Na co dzień żyjemy w poczuciu ja vs świat zewnętrzny. Ten ktoś/to coś jeszcze nie jest pojęte jako my sami.

Mistrzowie, nauczyciele, przewodnicy, uzdrowiciele, których spotykasz, to Ty sama_sam w chwili przed integracją ich jakości. To właściwie jesteś już Ty, zanim staliście się jednym w paradoksie czasu.

Z perspektywy Punktu Zero/ Źródła spotykasz sam_sama siebie. Jesteś swoim własnym Mistrzem, którego szukasz.

Z KIM ROZMAWIASZ W CHANNELINGU

Tak więc… W moich kronikach Akaszy rozmawiam ze sobą z wyższego wymiaru. Ty w trakcie słuchania odczytu z Kronik Akaszy rozmawiasz ze sobą z przyszłości i innego wymiaru. W trakcie Bodyworku, masując Klienta, masuję samą siebie. W rozmowie w gabinecie rozmawiam ze sobą. Każdy Klient jest moim odbiciem w lustrze. Dla każdego Klienta jestem odbiciem w lustrze.

No ale…

Mówią też w koanach, że „czas liniowy nie istnieje, ale szklanka nadal pusta”. Paradoks naszego wymiaru. A żeby stała się pełna, potrzebujemy nalać do niej wody. Z perspektywy obserwatora poza czasem liniowym szklanka jest pełna i pusta jednocześnie…

Ostatnio wybrałam się na spotkanie, aby pogłębić wgląd na ważny dla mnie temat – odczyt Kronik i ustawienia. Na kilka dni przed tym spotkaniem, rozwiązanie już się pojawiło i miało zmaterializować się na kilka dni po dacie spotkania. Czułam, że na linii czasowej ustawienie już działa. Ale nie oznaczało to, że mam odwołać spotkanie. Potrzebowałam doświadczyć tego co pomiędzy teraz a przyszłością.

Nasze życie na tej planecie jest jak książka. Zakończenie trzymamy w ręku, ale żeby poznać historię, potrzebujemy przeczytać książkę strona po stronie. Wtedy poznamy całą historię i będziemy cieszyć się lekturą.

Dziękuję wszystkim Osobom, Nauczycielom i Przyjaciołom na mojej drodze, którzy słysząc moje „nie widzę” mówili „spójrz jeszcze raz” ❤️❤️❤️

🔥

Na moich sesjach jednym z moich podstawowych azymutów, który przyjmuję, jest wspieranie Klientów w samodzielnym poszerzaniu wglądu, widzenia, czucia tego, co dla Nich ważne. Wiara w swoje wizje. Uniezależnienie się w drodze do wolności. Odkrycie w sobie tej części, która wie i czuje, co jest prawdą. Odzyskanie wzroku.

Co by się stało, gdybyś częściej mowił_a „myślę, że” zamiast „przyszło do mnie”? Jak by to było poczuć, że możesz czuć i mówić prawdę spoza rozumu? Ty!

Zapraszam na spotkania ze sobą w lustrzanej komnacie mojego gabinetu 🔥 jestem potencjalnym (tylko/aż) kolejnym lustrem czy drogowskazem ❤️

Na jakimś poziomie już jesteś Ideałem. Ideałem w drodze.

Zdjęcia: Ian Keefe, Filip Stary, Kirill (unsplash.com)

OBUDŹ W SOBIE SMOCZYCĘ – JUŻ DOŚĆ!

Jestem bardzo poruszona dzisiejszą sesją, w której mogłam asystować Pięknej Kobiecie wielkiej mocy, która powoli odważa się stawać w swojej sile, niezgodzie na wykorzystywanie Jej niewinności i dobroci, w stawianiu granic światu. ❤️

To jest ten czas. W życiu wielu kobiet przychodzi wielkie wyzwanie wyrwania się z kajdan, które (nieświadomie) pozwoliły sobie nałożyć. Buntu na bycie grzeczna, ustępliwą, łagodną, uległą, starającą się zadowolić wszystkich wokół.

JUŻ DOŚĆ.

Zapraszam Cię, jeśli potrzebujesz asysty w budzeniu swojego świętego gniewu.

Zapraszam wszystkie Dusze złaknione utęsknionej siły stawania w swojej mocy.

Łączę się sercem z wszystkimi wyklętymi kobietami, uznanymi za szalone i izolowanymi od społeczeństwa. Teraz i w przeszłości mojej i Waszej. Z ranami życia w racjonalnym patriarchacie.

Poniżej kadr z filmu, który rozczarował wszystkich tym, że zakończył się szaleństwem i chęcią zemsty kobiety. ❤️ W kontekście tej historii i historii kilku tysięcy lat ucisku kobiet… oczekiwanie, że niewolnik uwolniony z kajdan siadzie z uśmiechem do kolacji ze swoim panem w świętej uni damsko-męskiej być może i jest piękny i wymarzony, ale… bez etapu wściekłości i chęci zemsty jest ułudą i kolejnym wytrychem, żeby panu było dobrze.

Źródło: Internet

PRZEZNACZENIE, CZYLI TO, CO WYBIERASZ

„Wędrowcze, nie ma drogi,

droga powstaje, gdy idziesz.”

Antonio Machado

Tym krótkim zdaniem mogłabym streścić wszystkie przekazy, które przychodzą dla moich Klientów, gdy pytają w swoich Kronikach o swoje przeznaczenie. I może dodałabym jeszcze, że stajemy przed rozgałęzieniem dróg, a żadna z nich lepsza ani gorsza, co najwyżej mniej lub bardziej ciekawa lub przyjemna.

Jeśli nie zrealizujemy jakiegoś planu lub marzenia teraz, dopełni się ono w innych liniach czasowych, światach równoległych, przyszłych życiach świadomych istot, których częścią będziemy. Takie spojrzenie wymaga spojrzenia na świat jako na nierozdzielną całość.

Każda z dróg niesie ważne doświadczenia. Jeśli nie teraz, nie w tym życiu, to i tak to doświadczenie się przejawi w jakimś życiu, w jakimś ciele. Wszystkie istoty tej planety śnią sen Ziemi i przejawiają jej potencjał. Wszystko zostanie wyrażone. Nie wszystko musi się przejawić poprzez nasze ciało.

Na ile potrafisz spojrzeć na siebie jako część całości?

Zapraszam na sesje indywidualne i odczyty z kronik Akaszy.

Zdjęcie: Martino Pietropoli, unsplash.com

SZCZĘŚCIE

Bert Hellinger: „Szczęście niekiedy się przebiera, ale możemy łatwo je rozpoznać, gdy je spotkamy. Niektórzy ludzie opisują szczęście, nawet to, którego sami nigdy nie zaznali. Nie tylko myślą, że bardzo dokładnie wiedzą, jak wygląda rzeczywiste szczęście, ale piszą nawet grube książki, które inni mają czytać, żeby się dowiedzieć, jak prawdziwe szczęście musi wyglądać. Inni wyruszają więc w drogę z tymi książkami pod pachą, żeby spotkawszy szczęście, móc sprawdzić, czy to aby jest właściwe szczęście. Łatwo sobie wyobrazić, co z tego wynika, albowiem szczęście rzadko toleruje coś takiego.

Ze szczęściem jest jak z pociągiem. Jeśli pociąg znajdzie się na właściwym torze, wtedy jedzie i jedzie, i jedzie.

Niektórzy tak szybko biegną za szczęściem, że szczęściu, które ich szuka, trudno ich dogonić i zatrzymać.”

Bert Hellinger „Listy terapeutyczne. Znaleźć to, co działa”

szczęście Bert Hellinger
Zdjęcie: Cristi Ursea, unsplash.com
Skontaktuj się ze mną – Ola Mazaraki

BYCIE ZALEŻNYM JEST NIEMODNE

Kibicuję wszystkim, którzy pragną obfitości finansowej i niezależności finansowej, szczególnie kobietom ze względu na ich rangę w patriarchalnym świecie i tradycji polskich.

Chcę jednak poruszyć problem lęku przed byciem zależnym.

ZALEŻNOŚĆ OD INNYCH objęta świadomością i docenieniem na pewno jest bardzo rozwojowa dla osób, które większość dorosłego życia uczyły się nadmiernej niezależności i dążyły do skrajnej samodzielności.

Zwykle dążenia do niezależności uczy się poprzez stawanie się kimś innym niż Rodzic, który tej niezależności nie miał – słabszy Rodzic uzależniony finansowo, decyzyjnie, mieszkaniowo od swojego partnera/partnerki. Na przykład córka patrzy na swoją mamę, która jest przemocowo uzależniona finansowo od swojego męża. Mówi sobie wtedy „nigdy nie będę jak moja matka”. Nie chcę doznawać przemocy finansowej.

Taki rodzaj zależności Rodzica skleja się w umyśle dziecka z BEZRADNOŚCIĄ. Bezradnością w znaczeniu nieumiejętności wprowadzenia zmiany/podjęcia działania, nawet wtedy, gdy są ku temu możliwości (wyuczona bezradność ze słynnego eksperymentu ze zwierzątkami, które karane dość długo, nie uciekały, nawet gdy otwierano im klatki). Dla wielu osób bycie zależnym oznacza właśnie bycie bezradnym i bezsilnym.

Nadmiarowe dążenie do bycia wolnym i niezależnym jest modne – mam tu na myśli model „walki” przy unikaniu słabości i zależności za wszelką cenę. Ma to walory zabezpieczania się na „wszelkie” wypadki. W swoim cieniu taka postawa może natomiast nie sprzyjać długim relacjom, bliskości, budowaniu długich i głębokich doświadczeń, zobowiązań. Nieświadome dążenie do nadmiernej kontroli nad swoim życiem sprzyja też powstawaniu silnego napięcia między PLANEM I WYOBRAŻENIEM JAK MA BYĆ VS JAK JEST. Co nieustannie motywuje do zmian, zmieniania, poprawiania, ciągłego uzdrawiania, w pętli powtórzeń. Łatwiej chcieć coś zmienić niż zaakceptować czy tolerować to coś, czyli po prostu pozwolić czemuś być.

Ale… w rzeczywistości jest przecież tak, że:

  • W bliskiej relacji zależymy od emocji i decyzji bliskich.
  • W pracy zależymy od tego, jak pracują i funkcjonują inni, …
  • Prowadząc firmę, zależymy od tego, ilu klientów zgłosi się do nas po usługę/ produkt, od opinii i woli wielu osób.

Będąc cielesnym, zależymy od obecnosci lub braku chorób. A przyczyn wielu z nich nadal nie znamy. Nawet jeśli uznajemy je za psychosomatyczne/genetyczne czy rodowe, dojście do tej przyczyny, która z nami rezonuje, i tak nie gwarantuje, że wyzdrowiejemy. A czasem jest tak, że symptomy i choroby zmuszają nas do zmian – albo zrobisz tak, albo nadal będziesz chory (zbuntowane ciało).

Mieszkając w danym kraju, zależymy od woli głosującej większości współobywateli.

Żyjąc po prostu, zależymy od Losu, synchroniczności, nagłych końców i początków.

Tak sobie myślę, że to ważne czasem uznać w sobie zależność i dać jej przestrzeń. Uznać zależność bez odbierania sobie mocy, siły, swojego zdania, przestrzeni i radości bycia sobą. I to połączenie w praktyce może nie być proste. Bo przecież nie chcemy być bezradni. Jest też trudne w dobie ezoteryki, która sprzedaje samą siebie jako narzędzie do osiągnięcie ciągłego szczęścia, zdrowia, wewnętrznego światła. Trudne w czasach, gdy wierzymy, że sky is the limit, a wszystko zależy od nas…

Przychodzą mi takie zdania:

Zależę od innych i Losu, jednocześnie mając swoją moc. Świat pełen jest Tajemnicy. Chylę czoła Tajemnicy, chylę czoła swojej wyjątkowości, jednocześnie kłaniam się sieci współzależności, w której żyję. Chcę odróżniać to, na co mam wpływ i poddać się temu, na co wpływu nie mam.

(Podobne do modlitwy AA, która ma silne pole i w moim odczuciu prostą mądrość).

Jak to widzisz?

Ps.: W ramach praktyki pogłębiania uznania dla zależności, zamieniłam niedawno,po 5 latach, samochód na pociąg, oddając kierownicę i pedał gazu komuś innemu. 🌞

zdjęcie: unsplash.com

POWOŁANIE

„Zrozumiałam, że zmiany zachodzą bez naszej zgody. Tak u roślin, jak i u mnie. Po prostu zachodzą. I wtedy stajemy się inni…

Jest tyle pomysłów, rzeczy, ludzi, dróg do wyboru. Zaczynałam wierzyć, że pasjonujemy się czymś, bo potrzebujemy zawężania naszego postrzegania”

(Meryl Streep w filmie „Adaptacja” z 2002r.)

Gdy brakuje nam pasji i poczucia sensu życia, szukamy Przeznaczenia, które powinniśmy odkryć i sądzimy, że dotychczas nam się to nie udało.

A co jeśli Powołania nie ma? Jeśli nie ma Przeznaczenia przez duże P?

Co jeśli są drogi bliższe sercu albo te bezpieczniejsze dla umysłu, co jeśli jest wiele potencjalności w nas do odkrycia, które wzajemnie się wykluczają i zmuszają nas do wyboru między tym, co da nam więcej przyjemności, światła, miłości a tym, co napina, złości, stresuje, kumuluje nasze zmęczenie…?

Czy czujesz, że droga, którą podążasz, jest dla Ciebie najlepsza? Czy chcesz zmienić tor swojego życia?

Zapraszam na zdalne odczyty Kronik Akaszy, jeśli chcesz pogłębić swoje rozumienie własnych decyzji i to, co możesz więcej, inaczej.

A poniżej fragment jednego z moich ukochanych filmów – „Adaptacja” z 2002 roku – w którym bohaterowie szukają swojej pasji, drogi życiowej i szczęścia. Tęsknią za pasją życia. Jak owady poszukują kwiatów, w których zakochują się na chwilę, zapylają je w miłosnym uścisku, by lecieć dalej i nieświadomie przyczyniać się do rozkwitu życia. Jeśli nie znasz tego filmu, gorąco polecam.

Fragment filmu „Adaptacja”

ROSYJSKI SZAMANIZM WG JACKA HUGO-BADER’A

Moje ulubione cytaty z książki „Szamańska Choroba” Jacka Hugo-Bader’a:

„Każdy szaman ma swoją własną drogę do szamaństwa, każdy na swój sposób przechodzi szamańską chorobę. To może być choroba ciała, choroba psychiczna albo duszy, a więc jakaś magiczna przemiana, do której doprowadza pogmatwane życie, sytuacja bez wyjścia, tragiczna. Straszna po prostu. Nawet alkoholizm może być szamańską chorobą, doświadczenie więzienne, wojna, śmierć bliskich, narkotyki… Nieważne, co to jest, ważne, żeby było intensywne. I żeby bolało. Każdy jakoś jest doświadczany, poddawany próbie, przymuszany przez duchy, los czy też przeznaczenie, aby wstąpił na tę drogę. Potem duchy otwierają mu trzecie oko, którym można spojrzeć albo w głowę innego człowieka, w jego myśli albo w inne światy. Te obok nas, równoległe, w których mieszkają nieziemskie istoty. Są szamani, którzy popatrzą na człowieka i od razu wszystko o nim wiedzą, znają jego przeszłość i przyszłość, ale nawet dla nich nie jest to żaden dar, tylko przekleństwo.”

🌿

„Szamańskiej rodzinie dawany jest tylko jeden dar, który może przechodzić na wnuka, córkę, syna, siostrę albo brata, ale nawet więzy krwi nie ratują następcy od choroby szamanskiej. Swoje musi przejść. Przecierpieć.”

🌿

„Potrzebowałem miesiąca, żeby to zrozumieć. Żeby nie chcieć za dużo, nie szarpać się, nie napinać, nie walczyć, nie wypruwać żył, nie gnać na złamanie karku, niczego nie robić na siłę i za wszelką cenę. Dotarło to do mnie dopiero tutaj, na Ałtaju. Potrzebny był miesiąc, żeby zwyczajny człowiek z Europy zrozumiał, co to znaczy, że droga sama prowadzi. W miejsca, które są dla ciebie otwarte. Gdzie masz być, a te, które są dla ciebie zamknięte, to choćbyś się oblał benzyną i podpalił, to i tak tam nie dotrzesz.”

🌿

„Ale nim dotarli do przełęczy, Daniił orientuje się, że idą na zatracenie, przychodzi bardzo gwałtowne załamanie pogody. Zrywa się lodowata burza śnieżna, do tego mróz, wichura, a na rozbicie namiotów nie ma miejsca, czasu ani siły. Daniił zbija dzieciaki w gromadki i owija w płachty namiotów, jak może, podtrzymuje je na duchu, żeby przetrwały jakoś do rana, ale przecież wie, że na tej wysokości pogoda nie poprawi się pewnie przez wiele dni, a już następnej nocy dzieci zaczną umierać z wychłodzenia jedno po drugim. – Sytuacja bez wyjścia – opowiada Daniił – ani do przodu ani do tyłu, kończy się jedzenie, nie ma czego pić. Zrywam się o czwartej nad ranem, brnę w zadymce na przełęcz i padam na kolana. Do tego dnia żyłem jak zwykły chłopak zapatrzony w ideały wielkiego października, kosmomolec, sekretarz organizacji partyjnej na moim roku, absolutny ateista… Po prostu czterdziestoletni człowiek radziecki, chociaż Ałtajec, a teraz padam na kolana i zaczynam się modlić. Pierwszy raz w życiu, do tego w moim języku, a nie po rusku, do moich duchów i duchów tego miejsca, tej przełęczy, gór, całego Ałtaju… I nagle czuję wielkie ciepło płynące z ziemi do moich kolan, bioder, piersi i wyżej, chociaż wszędzie śnieg i mróz, a ta straszna czarna kopuła burzowych chmur nad moją głową gwałtownie się rozstępuje. Po prostu jak na filmie, robi się widno, jakby ktoś chwycił kotarę i gwałtownym ruchem odsłonił okno albo scenę. Huragan odlatuje w stronę królewskiej góry Biełuchy, a chwilę później pojawia się słonce.Byli uratowani. W pół dnia przewaliło się na drugą stronę przełęczy i zeszli do doliny.Tak Daniił narodził się jako szaman. – I zrozumiałem, co to jest siła modlitwy. Modlitwy czystego serca! A czyste serce masz tylko wtedy, kiedy grozi ci śmierć. Bo modlitwa musi mieć moc, żeby cię duchy usłyszały – mówi Daniłł. – Przecież to kiedyś byli normalni ludzie, mogą nie słyszeć, bo harmider wokół nich okropny, wszyscy gadają, czegoś chcą, proszą, jęczą, zrzędzą.. Ale jak w słowach będzie moc, na pewno zwrócą na ciebie uwagę.”

🌿

„Andriej twierdzi, że nawet najpodlejsze ludzkie życie ma więcej smaku niż życie duchów. Bogów nawet. Bo będąc tylko ludźmi, możemy jednak popatrzeć, posłuchać, powąchać, posmakować, dotknąć… Kochamy się, śmiejemy, płaczemy, odczuwamy gorycz, utratę, szczęście… Czujemy! A w górnym i dolnym świecie nie ma tego wszystkiego. Tam jest bez emocji. Bogowie nie przeżywają, nie cierpią, a więc i nie kochają. Nie są szczęśliwi. Ale i nie nieszczęśliwi.- Co ty pleciesz?! – protestuję. – Opowiadasz o bogach jak o sztucznej inteligencji.- Jak wchodzę w anganalny trans, wpuszczam w siebie ducha. to patrzę na te wszystkie istoty, rozmawiam z nimi i widzę, że one nie rozumieją emocji – wyjaśnia szaman Andriej. – Nie wiedzą, dlaczego ten człowiek płacze, dlaczego się śmieje, jest szczęśliwy. Oni nie rozumieją, co my czujemy. Szaman im musi wszystko tłumaczyć. A potem tłumaczy człowiekowi ich przekaz.”

(„Szamańska choroba” – Jacek Hugo-Bader. Autor w tym reportażu zawarł zwierzenia i spotkania z szamanami Rosji – południowo-wschodnia Rosja, głównie przy granicy z Mongolią)